Dag 9 in Budapest

Vandaag toch maar even op tijd de wekker af laten lopen om richting het politiebureau te gaan. Gelukkig wilde een van mijn lieve Krot Kapot-genootjes met mij mee om de Hongaarse 'autoriteiten' te woord te staan. Voordat we vertrokken, hebben we het papiertje ter waarde van 8000 forint erbij gepakt om het onderstreepte adres op te zoeken. Dit is het enige positieve wat de dame in kwestie die avond ervoor nog voor mij gedaan heeft. Voor de rest was het formuliertje natuurlijk volledig Hongaars, dus moest Google Translate er aan te pas komen.

Gelukkig konden we de gebrekkig Engelse vertaling enigszins begrijpen en zijn we met verschillende plattegrondjes richting de tram gegaan om deze vervelende situatie maar direct af te handelen. Verbazingwekkend hadden we de locatie meteen gevonden. Dit moest met ons richtingsgevoel een wonder zijn. Niet veel later bleek dit ook daadwerkelijk zo te zijn, want de eerste bliunder volgde al snel. We stonden in de juiste straat en bij het juiste nummer, maar alles duidde erop dat het gebouw gesloten was. De ramen waren afgesloten met rolluiken: het zag er onbewoond uit. We vroegen het een Hongaarse student die het huis naast het 'politiebureau' verliet. Hij moest lachen en vertelde ons dat de ingang iets verderop zat. Dit kan ook alleen ons overkomen! We're so stupid. Lachend stapten we het 'kantoor' binnen en gek genoeg kon ik meteen doorlopen naar één van de drie balies. Het gebouw leek me dan ook meer een kleine afdeling van de politie, want we hadden op een groot gebouw met maximaal 1,5 uur wachttijd gerekend...

Anyway, ik zette mijn serieuze gezicht weer op en probeerde de vrouw die mij hielp in zo vloeiend mogelijk Engels uit te leggen wat er gebeurd was en wat de dames in het metrostation mij hadden verteld over de mogelijkheid tot het verlagen van de boete. Dit keer had ik maar zoveel mogelijk informatie over mijzelf meegenomen. Dat wil zeggen dat ik al mijn studentenkaarten van de afgelopen jaren, de nog niet geldige studentenkaart van ESN ELTE, mijn ID-kaart en rijbewijs meegenomen had. Beter te veel dan te weinig, toch?!

De medewerkster had inderdaad de nodige gegevens van mij nodig. Hoewel ik de enige was die geholpen moest worden, nam ze rustig de tijd om tussendoor verschillende telefoontjes te plegen en deed ze alles op haar gemakje. Gelukkig kon ik mijn geduld goed bewaren, maar ik had toch gehoopt dat ik de boel sneller af kon sluiten. Na een kwartier of drie had madame dan toch alles geregeld en werd mijn hoop werkelijkheid: de medewerkster vroeg mij 2000 forint, en dus dat relatief lage bedrag van 6,38 euro, te betalen. Opgelucht overhandigde ik haar het geld en kon ik al mijn pasjes weer in ontvangst nemen en opbergen. Dat officiële gedoe was achter de rug! Nu maar hopen dat ik gedurende deze maanden niet nogmaals in aanraking met de politie kom...

Misschien moeten we de volgende keer ook maar niet meer proberen om op één dag twee relatief onbekende locaties op te sporen met zijn tweeën... We hadden de grootste plannen om na het politiebureau nog even langs het Pick-up-point voor de studentenkaart te lopen om te kijken hoe lang de rij vandaag zou zijn, maar daar zijn we nooit aangekomen. 'Verdwaling' was misschien het meest gepaste woord van deze dag. Gelukkig hebben we nog ruim drie maanden om wegwijs te worden in deze grote stad en onze gasten in één keer naar de juiste locaties te kunnen leiden... Dan maar direct door naar school, waar het eerste officiële college van dit semester om half 12 zou beginnen. Gelukkig kenden we deze weg op ons duimpje en kwamen we keurig op tijd aan bij onze faculteit en een lokaal op de bovenste verdieping. We kunnen vast geen trappen meer zien als we straks thuiskomen in december!

'Educational programmes of the faculty' startte nog redelijk interessant en verstaanbaar, maar naarmate de powerpointpresentatie vorderde, merkten velen van ons dat het Engels niet goed te volgen was en er bovendien langdradig bij iedere dia stil werd gestaan. Dit was jammer, aangezien het Hongaarse schoolsysteem dat in dit college centraal stond, zeker voor onze studie, een leerzaam onderwerp is waar we zeker nog wat van op zouden kunnen steken. Bovendien was het goed vergelijkingsmateriaal geweest voor een overeenkomsten-en-verschillen-lijstje met onze eigen stageklassen in Nederland. Hopen dat het volgende college beter te volgen is. Een grappig feitje: aan het eind van het college begonnen alle Duitsers met hun vuist op tafel te kloppen. De Nederlanders en Noren keken verbaasd om zich heen en al snel volgde de slappe lach. Schijnt dat men dit in Duitsland na afloop van een college doet in plaats van een applaus voor de docent. Anyway, weer iets om aan ons lijstje van herinneringen en ervaringen toe te voegen!

We waren om 1 uur alweer lekker vrij, dus besloten we een nieuwe poging te wagen om onze studentenkaart op te halen. Dit keer waren er 100 wachtenden voor ons. Althans, dit gaven de getrokken nummertjes aan. Na meerdere twijfels hebben we de knoop doorgehakt en besloten we te blijven wachten. Het moest toch een keer gebeuren. Gelukkig zaten alle mensen daar in hetzelfde schuitje als wij, dus kon er gezellig gekletst worden en ging de tijd snel voorbij. We waren na 1,5 uur al (!) aan de beurt. Dit viel nog mee vergeleken met de verhalen die we gehoord hadden over 2,5 uur wachttijd...

Natuurlijk was het ophalen van de studentenkaart wél binnen 1 minuutje gepiept, maargoed, we hebben hem nu in ons bezit. Minder kans op boetes!!

Daarna nog even een rondje in de winkelstraat gelopen alvorens terug naar ons appartement te gaan. De H&M kon niet overgeslagen worden: we moesten toch eventjes bij de wintercollectie spieken. Velen van ons zijn van plan hier een winterjas te kopen, aangezien onze koffers op de heenweg meer dan vol zaten... De jassen die er nu hangen zijn in ieder geval het onthouden waard. Misschien een ietwat toeristische instelling, maarja, een goede winterjas kopen we toch het liefst in een oude, vertrouwde winkel. In dat rijtje mag de H&M dan natuurlijk niet ontbreken!

De rest van de namiddag en avond stonden in het teken van luieren om onze spierpijn te vergeten. En oja, de overheerlijke pasta pesto als diner mag niet vergeten worden :)

Morgen is er een extra college ingelast na onze registratie in de 'bibliotheek' van onze faculteit, dus een avondje vroeg naar bed gaan is ook niet verkeerd.

Slaap lekker en tot morgen! :)