Dag 10 in Budapest
Door: Lauke
Blijf op de hoogte en volg Lauke
09 September 2015 | Hongarije, Boedapest
Hola, daar zijn we weer! Vandaag was het vroeg dag. Heel vroeg. Althans, door het wisselende rooster en de variërende 'uit-bed-tijden' was de wekker om kwart voor 8 weer even wennen. Toch hebben we niets te klagen, in Nederland was op een dag als deze om 6.15 uur de wekker alweer hardhandig uitgedrukt!
Tijd voor 'Registration to the library'. Oké, dat klonk eerlijk gezegd best wel saai... Maar aangezien we hier graag de nodige studiepunten willen behalen en het toch best wel handig is om toegang te hebben tot de digitale aangelegenheden voor de eventuele printjes en kopietjes, besloten we gewoon ons rooster te volgen en de metrolijn richting Bárczi Gusztáv Gyógypedagógiai Kar te nemen! Het blijft een leuke naam voor galgje :)
Onze verwachtingen bleken jammer genoeg al snel te kloppen. We kregen een korte rondleiding door een kleine en best wel oude schoolbieb met grotendeels Hongaarse boeken. Het rook er best wel muf en het leek ons in ieder geval geen fijne werkplek. Daarna moesten we wat gegevens van onszelf achterlaten om recht te kunnen krijgen op het bibliotheekpasje. Waar we ons vooral over verbaasden, is dat je vrijwel niets mee mag nemen zodra je the library binnenstapt. Drinken en eten is niet toegestaan, oké, daar kunnen wij nog wel bij komen, aangezien dit op school in Nederland ook niet gewenst is, maar zelfs papier en een pen mogen niet mee naar binnen. Hoe kun je daar dan in hemelsnaam studeren? Sommige Hongaarse gewoontes zullen wij nooit gaan begrijpen...
Achja, het ontvangen pasje zal gedurende deze vier maanden nog best wel eens nuttig kunnen zijn, dus waren we blij dat we gegaan zijn. Daarna hebben we onze anderhalf uur tussenuur, waar we niet zo blij mee waren, in het zonnetje in de mooie binnenplaats van de faculteit doorgebracht. Dit was zo erg nog niet met wat lekkers dat we bij de Lidl om de hoek gekocht hadden. Vertrouwde producten zijn op zijn tijd zo gek nog niet :)
Om 11.00uur was het collegetijd. Dit keer stond 'Students with disabilities in the Hungarian Higher Educational System' op het programma. Een mond vol woorden... Veel verwachtingen! En niets bleek minder waar. We hebben allemaal 1,5 uur lang geboeid zitten luisteren naar beter verstaanbaar Engels en interessante informatie over de vele verschillende beperkingen en speciale behoeften waar kinderen en studenten tegenwoordig mee hebben te 'dealen' en deden wat interactieve opdrachtjes om ook samen te leren werken met onze klasgenoten. Dit college was onze tijd in ieder geval meer dan waard en erg leerzaam. We zijn hier dan ook nog steeds positief over te spreken. Dit blijkt wel uit onze notitieblokken die deze dag voor het eerst zijn aangebroken om de nodige aantekeningen te maken. De gekozen minor geeft ons tot nu toe dan ook een goed gevoel. We zullen hier vast de nodige kennis verrijken om later toe te kunnen passen in de praktijk.
Na het college bleek dat we direct de tradities van onze oosterburen over hadden genomen door op tafel te kloppen en de docente te bedanken voor haar verhaal. Ook zij kon hier om lachen en vroeg nieuwsgierig naar deze 'gekke gewoonte'. Met een tevreden gevoel verlieten we het lokaal en zijn we terug naar ons appartement gegaan om een broodje knakworst te eten en ons huisje klaar te maken voor die avond. Ook mochten de chillsessies en de dagelijkse 'buikspierchallenge' niet ontbreken. We nemen met zijn vijven deel aan een 30-days-challenge die bestaat uit een opbouwend aantal sit-ups, crunches, leg raises en planks per drie dagen. Daarna volgt één dag rust en wordt de challenge die dag erna weer voortgezet. Ik moet zeggen: normaal gesproken zou ik mij niet zo strak aan zo'n schema kunnen houden, maar nu er een afstreeplijstje op de koelkast hangt en de rest met mij meedoet, ben ik gemotiveerd genoeg om deze 30-days-challenge te vervullen :). Hoewel de spierpijn van de laatste dagen een minder aangenaam cadeautje is...
Na de nodige powernapjes hebben we tortilla's gegeten en de woonkamer aan kant gemaakt voor de komst van zeven Nederlandse meiden voor een avondje 'Budapest goes Dutch'! De kaarsjes gingen aan, de bureaustoelen werden vanuit onze slaapkamers naar de woonkamer verplaatst en er kon ten slotte dan eindelijk gebruik gemaakt worden van de uitschuiffunctie van onze nieuwe tafel!
Net toen we een potje Shithead wilden gaan spelen, arriveerde de eerste dame al en besloten we de kaarten op te ruimen in ruil voor een lekker wijntje. In de loop der tijd kwamen er steeds meer meiden binnendruppelen en hebben we onderling gezellig gekletst en elkaar beter leren kennen. Een rondleiding door huize Krot Kapot mocht dan ook niet aan onze gasten voorbijgaan. Ook enkele persoonlijke verhalen kwamen aan de orde en er werd veel gelachen. Volgens mij klonk het voor de buren alsof we één groot kippenhok in huis gehaald hadden. Zelfs de muziek was niet meer te horen... Achja, teken van een geslaagde avond alvorens naar de Official Semester Opening International Party te gaan.
Rond een uur of 11 zijn we met zijn twaalven richting het metrostation vertrokken om de 'Peaches and Cream club' op te zoeken en daar het studiesemester in Budapest nogmaals spetterend te beginnen. Toen we aan kwamen lopen in de juiste straat, werden we direct wat minder enthousiast. De rij voor de deur waar wij, net als vele andere Erasmuspeoples, naar binnen wilden was minstens 10 tot 15 meter lang. Dilemma's... Wel of niet wachten? Het was inmiddels 5 over half 12, en zoals het ernaar uit zag, zou het nooooit meer lukken om voor 12 uur binnen te komen. Dit was juist hét doel van de avond geweest, aangezien wij Nederlanders niet zo gesteld zijn op het betalen van entreeprijzen en we bij dit feest voor 00.00uur gratis de club in hadden kunnen stappen.
Helaas, dit 'feestje' ging inderdaad niet door. We hadden besloten toch in de rij te gaan staan en bereikten om kwart over 12 de ingang. We hebben nog onze uiterste best gedaan om de bewakers te overtuigen dat we drie kwartier in de rij gestaan hadden en dus gewoon voor twaalven gearriveerd waren, maar dit mocht helaas niet baten. De portemonnee moest toch open getrokken worden. Vervolgens was de vrouw bij de garderobe helaas te beroerd om mijn jas op te hangen omdat ik alleen maar groot geld had. Een beetje jammer allemaal...
Gelukkig waren er ook pluspunten: de club was leuk en sfeervol, de muziek kon er ook goed mee door en de mensen waren gezellig. Er werd weer flink gedanst en gelachen, waardoor we de drukte konden vergeten en de korte opstoppingen nog wel enigszins konden verdragen. De blaren staan inmiddels op mijn hak, dus dat is in ieder geval een aandenken aan een mooi feestje!
Rond een uur of 2 vonden we het wel weer mooi geweest en besloten we huiswaarts te keren. Echter: wat een pech, de laatste metro was alweer 2 uur weg! Halsoverkop in de juiste bus gestapt en voor het eerst kennis gemaakt met dit vervoersmiddel in Budapest. Gelukkig stopte deze aardige chauffeur vlakbij ons appartement en zijn we zo snel mogelijk onze bedden op gaan zoeken.
De zooi opruimen komt morgen wel...
Voor nu welterusten!
Tijd voor 'Registration to the library'. Oké, dat klonk eerlijk gezegd best wel saai... Maar aangezien we hier graag de nodige studiepunten willen behalen en het toch best wel handig is om toegang te hebben tot de digitale aangelegenheden voor de eventuele printjes en kopietjes, besloten we gewoon ons rooster te volgen en de metrolijn richting Bárczi Gusztáv Gyógypedagógiai Kar te nemen! Het blijft een leuke naam voor galgje :)
Onze verwachtingen bleken jammer genoeg al snel te kloppen. We kregen een korte rondleiding door een kleine en best wel oude schoolbieb met grotendeels Hongaarse boeken. Het rook er best wel muf en het leek ons in ieder geval geen fijne werkplek. Daarna moesten we wat gegevens van onszelf achterlaten om recht te kunnen krijgen op het bibliotheekpasje. Waar we ons vooral over verbaasden, is dat je vrijwel niets mee mag nemen zodra je the library binnenstapt. Drinken en eten is niet toegestaan, oké, daar kunnen wij nog wel bij komen, aangezien dit op school in Nederland ook niet gewenst is, maar zelfs papier en een pen mogen niet mee naar binnen. Hoe kun je daar dan in hemelsnaam studeren? Sommige Hongaarse gewoontes zullen wij nooit gaan begrijpen...
Achja, het ontvangen pasje zal gedurende deze vier maanden nog best wel eens nuttig kunnen zijn, dus waren we blij dat we gegaan zijn. Daarna hebben we onze anderhalf uur tussenuur, waar we niet zo blij mee waren, in het zonnetje in de mooie binnenplaats van de faculteit doorgebracht. Dit was zo erg nog niet met wat lekkers dat we bij de Lidl om de hoek gekocht hadden. Vertrouwde producten zijn op zijn tijd zo gek nog niet :)
Om 11.00uur was het collegetijd. Dit keer stond 'Students with disabilities in the Hungarian Higher Educational System' op het programma. Een mond vol woorden... Veel verwachtingen! En niets bleek minder waar. We hebben allemaal 1,5 uur lang geboeid zitten luisteren naar beter verstaanbaar Engels en interessante informatie over de vele verschillende beperkingen en speciale behoeften waar kinderen en studenten tegenwoordig mee hebben te 'dealen' en deden wat interactieve opdrachtjes om ook samen te leren werken met onze klasgenoten. Dit college was onze tijd in ieder geval meer dan waard en erg leerzaam. We zijn hier dan ook nog steeds positief over te spreken. Dit blijkt wel uit onze notitieblokken die deze dag voor het eerst zijn aangebroken om de nodige aantekeningen te maken. De gekozen minor geeft ons tot nu toe dan ook een goed gevoel. We zullen hier vast de nodige kennis verrijken om later toe te kunnen passen in de praktijk.
Na het college bleek dat we direct de tradities van onze oosterburen over hadden genomen door op tafel te kloppen en de docente te bedanken voor haar verhaal. Ook zij kon hier om lachen en vroeg nieuwsgierig naar deze 'gekke gewoonte'. Met een tevreden gevoel verlieten we het lokaal en zijn we terug naar ons appartement gegaan om een broodje knakworst te eten en ons huisje klaar te maken voor die avond. Ook mochten de chillsessies en de dagelijkse 'buikspierchallenge' niet ontbreken. We nemen met zijn vijven deel aan een 30-days-challenge die bestaat uit een opbouwend aantal sit-ups, crunches, leg raises en planks per drie dagen. Daarna volgt één dag rust en wordt de challenge die dag erna weer voortgezet. Ik moet zeggen: normaal gesproken zou ik mij niet zo strak aan zo'n schema kunnen houden, maar nu er een afstreeplijstje op de koelkast hangt en de rest met mij meedoet, ben ik gemotiveerd genoeg om deze 30-days-challenge te vervullen :). Hoewel de spierpijn van de laatste dagen een minder aangenaam cadeautje is...
Na de nodige powernapjes hebben we tortilla's gegeten en de woonkamer aan kant gemaakt voor de komst van zeven Nederlandse meiden voor een avondje 'Budapest goes Dutch'! De kaarsjes gingen aan, de bureaustoelen werden vanuit onze slaapkamers naar de woonkamer verplaatst en er kon ten slotte dan eindelijk gebruik gemaakt worden van de uitschuiffunctie van onze nieuwe tafel!
Net toen we een potje Shithead wilden gaan spelen, arriveerde de eerste dame al en besloten we de kaarten op te ruimen in ruil voor een lekker wijntje. In de loop der tijd kwamen er steeds meer meiden binnendruppelen en hebben we onderling gezellig gekletst en elkaar beter leren kennen. Een rondleiding door huize Krot Kapot mocht dan ook niet aan onze gasten voorbijgaan. Ook enkele persoonlijke verhalen kwamen aan de orde en er werd veel gelachen. Volgens mij klonk het voor de buren alsof we één groot kippenhok in huis gehaald hadden. Zelfs de muziek was niet meer te horen... Achja, teken van een geslaagde avond alvorens naar de Official Semester Opening International Party te gaan.
Rond een uur of 11 zijn we met zijn twaalven richting het metrostation vertrokken om de 'Peaches and Cream club' op te zoeken en daar het studiesemester in Budapest nogmaals spetterend te beginnen. Toen we aan kwamen lopen in de juiste straat, werden we direct wat minder enthousiast. De rij voor de deur waar wij, net als vele andere Erasmuspeoples, naar binnen wilden was minstens 10 tot 15 meter lang. Dilemma's... Wel of niet wachten? Het was inmiddels 5 over half 12, en zoals het ernaar uit zag, zou het nooooit meer lukken om voor 12 uur binnen te komen. Dit was juist hét doel van de avond geweest, aangezien wij Nederlanders niet zo gesteld zijn op het betalen van entreeprijzen en we bij dit feest voor 00.00uur gratis de club in hadden kunnen stappen.
Helaas, dit 'feestje' ging inderdaad niet door. We hadden besloten toch in de rij te gaan staan en bereikten om kwart over 12 de ingang. We hebben nog onze uiterste best gedaan om de bewakers te overtuigen dat we drie kwartier in de rij gestaan hadden en dus gewoon voor twaalven gearriveerd waren, maar dit mocht helaas niet baten. De portemonnee moest toch open getrokken worden. Vervolgens was de vrouw bij de garderobe helaas te beroerd om mijn jas op te hangen omdat ik alleen maar groot geld had. Een beetje jammer allemaal...
Gelukkig waren er ook pluspunten: de club was leuk en sfeervol, de muziek kon er ook goed mee door en de mensen waren gezellig. Er werd weer flink gedanst en gelachen, waardoor we de drukte konden vergeten en de korte opstoppingen nog wel enigszins konden verdragen. De blaren staan inmiddels op mijn hak, dus dat is in ieder geval een aandenken aan een mooi feestje!
Rond een uur of 2 vonden we het wel weer mooi geweest en besloten we huiswaarts te keren. Echter: wat een pech, de laatste metro was alweer 2 uur weg! Halsoverkop in de juiste bus gestapt en voor het eerst kennis gemaakt met dit vervoersmiddel in Budapest. Gelukkig stopte deze aardige chauffeur vlakbij ons appartement en zijn we zo snel mogelijk onze bedden op gaan zoeken.
De zooi opruimen komt morgen wel...
Voor nu welterusten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
