Dag 2 in Budapest

Na een benauwde en broeierige nacht werden we allemaal uiterlijk rond een uur of 10 ons bed uit gebrand. Of nouja, niet alleen gebrand, maar ook 'geloeid'. Het stikt hier namelijk letterlijk 24 uur per dag van de politiewagens/ambulances die met tetterende sirenes door de drukke straat van ons appartement razen. Ja, wat dat betreft is ons plekje misschien niet zo gunstig, hoewel we qua locatie in vrijwel alle andere opzichten dik tevreden mogen zijn. En dit zijn we zeker! We hebben eigenlijk alles bij de hand :). Toch blijven we ons iedere dag afvragen of Hongaren de sirenes daadwerkelijk gebruiken voor het doeleinde waar ze voor ontworpen zijn... Het lijkt wel alsof ze hier gebruikt worden als toeter om elkaar in te mogen halen of iets dergelijks.

Anyway, geen reden om er een luie dag van te maken. We moesten in de benen want ja, helaas waren de 'cleaning ladies' van gisteren gehaast geweest en was op vele plekken in huis duidelijk te merken dat er lange tijd geen poetsbeurt aan te pas was gekomen. Bovendien hebben onze lieftallige ex-, of misschien wel ex-, ex-, exhuisgenoten (we will never know) verschillende spullen laten staan of liggen en bleken verschillende producten over datum te zijn... Tijd voor een boodschappenronde en een grote schoonmaak!

Gelukkig bleek de Spar dichtbij te zitten en laadden we vier winkelmandjes vol met onze eerste boodschappen. Tsja, de eerste inkopen zijn altijd het grootst! Schoonmaakmiddelen, voedsel, drinken, onze boodschappenlijst was lang. Bij de kassa aangekomen maakten we voor het eerst kennis met het ongeduldige en redelijk chagrijnige kassapersoneel. Wat hadden ze er weer veel zin in! Het blijven Hongaren... Haha.

Sjouwend met grote tassen liepen we terug naar ons appartement. We keken alweer uit naar het moment om de vele boodschappen de trappen op te tillen... Ook nu was het weer een warme dag, dus na enige inspanning kwamen alle spullen heelhuids boven. Na een lekkere brunch (afgebakken stokbroodjes en een gebakken eitje) hebben we alle ramen en deuren wagenwijd opengezet en de taken verdeeld om de schoonmaak van de 'cleaning ladies' nog eens grondig over te doen. Alles werd nauwkeurig uitgezocht, gesopt, gestofzuigd en gedweild en veel spullen van vorige bewoners werden weggegooid. Wasjes werden gedraaid en onze afspeellijst met muziek heeft zich meerdere malen herhaald. Na 5 (!!!) uur ploften we op de bank neer en was alles in onze ogen weer spik en span en rook het in ons huisje weer helemaal fris en fruitig. Wat een intensieve en energieke dag! En dan moest het 'avondprogramma' nog beginnen...

Na een lekker koud drankje hebben we de kookplaat voor het eerst getest tijdens het maken van pasta met tonijn. Het kookproces verliep lekker soepel, alles werkte goed en binnen no-time was het eten klaar. Pas tijdens het dekken van de tafel bleek dat er aan dit meubel absoluut niet met zijn vijven gegeten kon worden. Hij staat scheef en de poten zijn ooit met tape aan elkaar bevestigd. Hij is dus al eerder kapot geweest... We besloten de klapstoeltjes buiten te zetten en voor onze voordeur te gaan eten. Bleek meteen dat we water met koolzuur hadden gekocht... Een blauwe dop betekent hier dus niet water zonder prik. In Hongarije wordt het pastelkleurtje roze gebruikt voor dit o zo gewenste water. Hier kwamen we helaas twee dagen later pas achter...

Het leven in dit appartement bleek dus nog niet helemaal van een leien dakje te gaan. Toen we voor de deur zaten te eten, blokkeerden we ook enigszins de doorgang voor onze Hongaarse buurvrouw. Er moest dus snel wat aan deze situatie gedaan worden. Na het eten hebben we daarom meteen een lijstje gemaakt van de dingen die 'mankeren'. En dat bleken er toch nog wel wat te zijn... Na een dubbelcheck konden onder anderen een kapot rolgordijn, kapotte lampen, gaten- en vlekken in de lakens en losse deurklinken aan het lijstje toe worden gevoegd. Inmiddels was een kort lijstje een waslijst geworden en hebben we deze vervolgens meteen via Facebook naar onze huisbaas gestuurd in de hoop op een snelle reactie.

Overigens smaakte het eten heerlijk en hebben we na de afwas even een momentje genomen om allemaal ons eigen ding te doen. Vervolgens hebben we ons klaargemaakt voor 'The Official Welcome and Opening Party for International Students'. Daarna gezamenlijk een flügel en wat wijntjes gedronken (die goed smaakten ondanks ons gebrek aan kennis van de Hongaarse wijnen). Ondertussen hebben we opgezocht hoe we het makkelijkst bij club Doboz konden komen en daarna al gauw in feeststemming ons appartement verlaten.

Later hebben we op het dichtstbijzijnde metrostation nog wat struggles ondervonden tijdens het kopen van een maandkaart voor het OV. In Nederland hadden we al van verschillende mensen gehoord dat het in Budapest een superhandige manier is om overal te kunnen komen. Eigenlijk is iedere plek met het OV bereikbaar. Trams, metro's, bussen, treinen, men is hier van alle gemakken voorzien. 13 euro voor een maandkaart betekent onbeperkt reizen. Echt i-de-aal! We hoefden over deze beslissing dan ook niet lang te twijfelen en 10 minuutjes later stapten we op de tram richting de feestlocatie. Niet inchecken? Dat is gek! We vroegen aan verschillende passagiers hoe dit nu precies zat, maar het gehele in- en uitcheckproces schijnt in Budapest niet gebruikelijk te zijn. Blijkbaar is zwart reizen in trams hier heel gemakkelijk. Echter durven wij dit als brave Nederlanders natuurlijk niet aan haha, dus voelden we ons goed om de beslissing die we genomen hadden. En dit bleek inderdaad een goed idee. Bij de metrostations staan elke dag verschillende controleurs, so thank God, we're safe here! No police, no struggles, hahaha. Op die locaties leek het reizen met OV in ieder geval meer op de Nederlandse gewoontes!

Aangekomen bij de opgezochte tramhalte moesten we nog een stukje lopen. Al snel werden we geconfronteerd met bekende geluiden. We vingen wat Nederlandse woorden op en hadden zo de eerste verstaanbare mensen ontmoet. Belgen! Na een gezellig praatje toch maar de weg gevraagd aan verschillende locals en vervolgens al snel de desbetreffende club gevonden. Er stond al een beste rij! Logisch ook, want als je voor 23.00uur binnenkwam, moest je 500 Forint betalen. Echter hadden wij dit op 5 minuten na niet gered. Op tijd komen is namelijk niet ons sterkste punt. Dit hebben we al meerdere keren gemerkt en er zullen nog vele keren volgen, hahaha. Achja, 1000 Forint betalen was ook niet a big problem. Voor Nederlandse principes is dit 3,20 euro entree. Dat is niks, toch? :)

Eenmaal de bewakers gepasseerd liepen we direct een grote mensenmassa tegemoet. De sfeer was al goed aanwezig. Grote club, mooie binnentuin, heel veel nationaliteiten, goede muziek en veel gezelligheid. De dansvloer lokte ons dan ook direct en binnen no-time belandden we in een kring met mensen uit allerlei verschillende landen en nodigde iedereen elkaar onderling uit om een dansje in het midden van de kring te wagen. Dit zorgde voor vele lachbuien, luid applaus en hard gejoel. De biertjes en wijntjes gingen er goed in en al snel werden er vele praatjes gemaakt. 'Hello! I'm from the Netherlands!' werd al gauw omgedoopt tot onze spectaculaire openingszin en werd er vaak luid roepend uitgegooid bij iedere eerste ontmoeting met één van de vele aanwezige Erasmus studenten. Mensen zullen vast gedacht hebben dat we enorm trots zijn op onze nationaliteit, haha. Gelukkig zijn we dat ook! We moeten ons hier tussen de overvloed aan Duitse studenten natuurlijk wel goed kunnen vertegenwoordigen!

Wat hebben we een mooie avond gehad. De zweetdruppeltjes die overal en bij iedereen te zien waren zijn een teken van een geslaagd feestje!
Rond een uur of 02.00uur vonden we het wel welletjes geweest. Er zijn ten slotte nog vele andere feestjes in zicht! We hebben nog een groepsfoto laten maken en zijn daarna de club uitgegaan. Hoewel we dachten dat dit door de hitte een verschrikkelijke foto was geworden, is dit uiteindelijk onze eerste op foto vastgelegde herinnering aan Budapest geworden! Check 'm onderaan dit verslag :)

Onderweg naar de tram zijn we opnieuw twee Erasmus studenten uit club Doboz tegengekomen (Mexicanen!). We hebben gezellig gepraat over van alles en nog wat. Bij de tramhalte werd luidkeels 'Let it goooo' gezongen. Dit o zo bekende lied uit Frozen kwam voort uit één van de opmerkingen die vanuit de jongens kwamen. Sinds dat moment staat deze halte in ons huis bekend als de 'Let it go halte'.

Toen de tram kwam zijn we de jongens uit het oog verloren, maar thuis aangekomen werden we al snel weer geconfronteerd met de jongens door vriendschapsverzoeken op Facebook. We hebben nog even in onze woonkamer gechilld en uitgepuft van de trappen. Daarna zijn we voldaan ons bedje in gedoken. Lekker dromen over de mooie eerste indrukken en ervaringen!

Kusjes uit het mooie Budapest!